Petla

W szalonym ogniu gaśnie świat
co go utkałam z włókien śnienia
i jeszcze tylko echo gra
ostatnie strzępy uwielbienia.

Coś wysypało się z mych rąk
coś co trzymałam dotąd mocno
historia znów zatoczy krąg
znów będę zbierać marę nocną

znów będę błagać o ten chleb
co mi go cień podaje z rzadka
i znów z osieroconych nieb
wybiorę gwiazdy do ostatka.

Usypię w dole szary piach
posieję wiatr by go rozwiewał
ułożę w stos z odwagą strach
a tam urodzi się nadzieja.

I pęknie ziarno w zimny świt
i zakiełkuje nowym czasem
a potem będzie mi się śnić
to co się stanie z moim światem

wybuchną wojny przyjdzie śmierć
z której kiełkuje blade życie
a ty me słońce w mękach świeć
by byt mógł stawać się w niebycie

aż przyjdzie znowu taki dzień
który spotyka wszystkie światy
gdy owoc wszystkich moich śnień
zaciekły spisze grom na straty.

Coś znów wysypie się z mych rąk
choć będę to kurczowo trzymać
historia znów zatoczy krąg
i będę znów wyślepiać wzrok
martwymi śniąc oczyma -