Przedswit

Przyszedł tuż przed brzaskiem kiedy jeszcze spała
Cały w bezrozpaczy palących snów przedświtu
Cały z jednej nuty która oba ciała
Porwała w dzikie pląsy i ścieżki nieodkryte

I noc nuciła z cicha
I dzień się wstrzymał z wstaniem
Aż jedna chwila licha
Wiecznym się stała trwaniem.

I nie ujarzmisz tęsknot i żądzy nie zrozumiesz
Które w jedno serce oba serca zlały
Dopóki sam w wędrówki nie ruszysz nierozumnie
Przez które jego dłonie jej ciało ogarniały

I noc nuciła z drżeniem
I dzień powstrzymał kroki
I trwały nocne cienie
I zalegały mroki.

Już całą ją ukochał już całą ją omotał
Już mu oddała wszystko aż po ostatnie drgnienie
I tylko jeszcze drżała ostatnia w niej tęsknota
Wśród wszystkich jej wytęsknień najskrytsze wytęsknienie

I noc nuciła z cicha
A dzień się wstrzymał z wzejściem
I nie śmiał czas umykać
Spętany małym szczęściem.

Gdy taniec rozogniony na drżących wargach spoczął
On schwycił jej tęsknotę gdy w kącie oka lśniła
Rozpalił noc swym żarem roztrwonił noc proroczą
Aż cała w nim uwiązła aż cała się spełniła

I noc nuciła z drżeniem
A dzień nie ronił krasy
I z cichym namaszczeniem
Zamierał w poprzek czasu.